En güzel şekilde mücadele etmek, karşıdakinin üzerine fazla
yüklenmeksizin, onu kötüleyip rezil ve rüsvay etmeksizin tartışmak
gerekir ki muhatap ta kendisine davet eden kimseye güvensin ve
asıl gayesinin münakaşa edip üstünlük sağlamak olmadığını, sadece
ikna edip hakikate ulaştırmak olduğunu kabul etsin. İnsan nefsinin bambaşka bir kibri ve inadı vardır. Yumuşaklıkla hareket edilmedikçe savunduğu fikirlerden dönmesi mümkün olmaz. Hezimet
duygusunu hissettiği müddetçe gerçekleri kabul etmez. Tartışma yapılırken hemen işe nefis karışır ve onun değerleriyle savunulan gerçeklerin değeri birbirine girer. Kalabalıkların yanında savunulan
fikirlerden vaz geçmek, şahsiyetini düşürmek ve saygıyı yitirmek
mânasını taşır ve bu yüzden savunduklarından vaz geçmez. İşte
çok ince olan bu hassasiyeti ancak güzel şekilde yapılan tartışma bertaraf eder. Ve karşıdakine şahsiyetinin muhafaza edildiği, değerinin
her zaman hürmetle karşılandığı ve tartışan kimsenin gayesinin alt
etmek ve üstün gelmek olmayıp sadece gerçekleri ortaya sermek ve
bu gerçekleri ona da kabul ettirmek olduğunu hissettirir. Allah yolunda tartıştığını, kendi şahsiyeti için değil Allah için mücadele ettiğini, kendi görüşünün basan kazanıp karşısındakinin görüşünün
mağlup olduğunu göstermek gayesi gütmediğini hissettirir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder