İnsan zihninde Allah’tan başka dostlar edinenlerin gülünç ve iğrenç hali canlanır gibi olmaktadır. Onlar elleriyle boşluğu yakalamaya çalışmaktadırlar. Halbuki boşunadır uğraşmaları. Zaten kendilerinin ve Allah’tan başka tutunmaya çalıştıkları şeylerin sapıklığı ve sakatlığı gözler önündedir. Onlar Allah’tan başka dostlar aramakla meşgul iken Allah kendilerini gözetlemektedir. Güçsüz olarak kabza-i İlâhide bulunmaktadırlar. Hz. peygambere ve onunla beraber bulunan mü’minlere gelince, onlarla ilgilenmekten ve durumlarını düşünmekten muaftırlar. Çünkü onlara fazla önem verilmesini dilememektedir Hakteâlâ.
Her halükârda mü’min vicdanların huzur ve emniyet bulması için bu gerçeğin ruhlarda yerleşmesi şarttır. İster yeryüzünde hükümran olan devlet adamlarından, isterse başkalarından olsun, Allah’tan başka dost edinenlerin durumu bundan farksızdır. Yeryüzünde hükümran olan kimseler ne kadar azıtırlarsa azıtsınlar, müminler bunlardan hiç endişe etmemelidirler. Mademki onlar kendilerini koruyan Allah’tan güç almamaktadırlar ve mademki Allah onları çepeçevre sarmıştır. Çevrelerinde bulunan bütün kâinat Allah’a bağlanmıştır. Öyle ise endişeye mucip hiç bir şey yoktur. Aslında onlar ahenkli bir koroda abuk sabuk sesler çıkaran ve koroya ters düşen şaşkın fertlerdir. Allah’tan başkasını dost edinenlerin yeryüzünde hükümranlıklarının bulunmaması halinde de mü’minler endişe etmemelidirler. Çünkü bunların Allah’tan başkasını dost edinmelerinde mü’minlere bir mesuliyet yoktur. Çünkü mü’minler yoldan çıkmış insanların üzerinde bekçi değildirler. Öğüt ve tebliğden başka vazifeleri yoktur. Kulların gönlünü muhafaza altında tutan ise Hakteâlâdır. Bunun için mü’minler, gittikleri yolun Allah’a bağlı yegâne yol olduğundan emin olarak yollarında yürümelidirler. Yoldan çıkanların sapıklıkları onlara bir zarar vermez. Bu sapıklık nasıl olursa olsun, mü’min için değişen bir şey yoktur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder